Omgekeerde wereld 

Jemig, als er één emotie is die ik super verwarrend vind, is het verwarring…

Ik snap het niet. Het lijkt alsof dingen omgekeerd zijn of dat wat ik denk dat ik zie bij de ander zij opeens bij mij zeggen te zien. Dat ik denk whuuuuttt?! Omgekeerde wereld dit? Maar ik vind het zo moeilijk om dan te voelen wat er wél klopt. Ik leg zoveel kracht neer bij de ander: Die weet het wel. De woorden die die persoon zegt, zullen wel waar zijn. En mijn gevoel… raakt dus in de war. Omdat ik ergens iets anders voel, maar ik het vooral niet durf toe te geven. Aan mijzelf niet.

Ik durf niet te voelen dat ik godsgruwelijk pissig ben op diegene.

Dat ik enorm verdriet voel omdat ik teleurgesteld ben.

Dat ik mijn grenzen over heb laten gaan.

Dus leg ik de verantwoordelijkheid maar bij de ander. Want als die woorden waar zijn, dan heb ik geen gelijk. En kan ik het dus ook niet mis hebben. Kan ik het niet fout doen!

Maar ja, je leest het al. Dat is pas verwarrend zeg!

Ik ben meerdere momenten in mijn leven verwarring tegen gekomen in vriendschappen. En pas met behulp van een paar liefdevolle spiegels van mensen om mij heen kwam ik erachter dat ik in die vriendschappen veel te veel gegeven heb. Dat de voorwaarde om de vriendschap aan te gaan al scheef waren. Dat het altijd ging over een disbalans tussen geven en nemen. En op het moment dat ik daar dan iets in voelde met een ‘heh?! nu klopt het niet meer…’ en ik het dan éindelijk ook eens ging aangeven, kwam er zo’n punt waarop mij verweten werd van precies datgene dat ik dacht dat de ander gedaan had.

HUH?! WTF?! Omgekeerde wereld. Verwarring. Chaos.

En het is makkelijker om me machteloos te voelen dan om de boosheid te voelen. Machteloos en woede zijn twee uitersten van dezelfde emotie groep ‘kracht’. Machteloos is totaal geen regie hebben over je eigen kracht, compleet overgeleverd (in dit geval aan de mening/het oordeel van de ander). Terwijl woede die kracht naar buiten afvuurt. Kracht, of gezonde boosheid, haalt de energie weer terug van daar waar het niet naartoe heeft moeten gaan. En dat is kei gezond dus.

Zo jammer dat ik dat niet hebt leren voelen.

Dus mijn uitdaging is; als ik verwarring voel, voel ik dan misschien boosheid? Is er dan ergens in mijn leven een grens overschreden? Is geven en nemen wel in balans, of lek ik energie – naar daar waar het niet heen moet.

En terwijl ik dit schrijf ligt Mosha naast me.

Ook zij laat veel te veel over haar grens gaan. Ze wil zo’n braaf meisje zijn. Het zo goed doen. Dat ze dan maar haar botje laat afpakken door een pup. Dat ze zelf schrikt als ze eens boos snauwt, en direct de verbinding weer terug wilt herstellen. Dat haar ogen me machteloos aan liggen kijken als de kleuter haar net te hard aait.

Ik snap haar dus wel…

Misschien mogen we beide een beetje meer de pitbull in ons loslaten. Maar nu voel ik het opeens als ik dit schrijf.

De angst dat het grenzeloos wordt is te sterk. Dat we de ander verscheuren met onze woede en kracht. Dat we niet te stoppen zijn.

Dus houden we ons vast aan het brave meisjes imago…

Maar gatverdamme… wat zou ik daar wel eens los van willen scheuren...!