Verregend en beduusd van afgelopen uur, plof ik op de bank. Snel onder de deken om mezelf op te warmen. Zo koud is het eerlijk gezegd niet eens, maar mijn hart is zojuist een beetje gebroken.

Ik stond net nog bovenop het viaduct naast een jongeman/dame/x. Diegene had nog niet eens de volwassen leeftijd bereikt, maar het leven lag voor het gevoel al in puin. Met de telefoon in de hand en 112 aan de lijn trof ik het jonge mens midden in de regen aan.

De wanhoop en het schuldgevoel waren voelbaar. Het gevoel van het anders zijn dan anderen en daarin denkende tot last te zijn. Ik stond erbij en luisterde. Ik wilde diegene met heel mijn hart omarmen. Maar we waren slechts vreemdelingen van elkaar. Een passant, die tot in het diepste van haar hart geraakt werd door de eenzaamheid.

Een vreemde eend in de bijt

Je zo anders voelen, niet passend voelen, er niet tussen horen en toch ook geliefd, wat duidelijk zichtbaar was door de intense omhelzing later bij de hereniging met familie. En dan het besef dat ook al wordt er van je gehouden, je alsnog niet begrepen voelt. Dat besef hakte er behoorlijk in. Niemand kan in je hoofd meekijken hoe het is als je net buiten de boot valt. Die vreemde eend in de bijt bent. Een uniek mens, met een andere kijk, ander gevoel, andere waarneming, andere whatever dan ‘zou moeten zijn’.

Dit kind komt vermoedelijk nu in de hulpverlening terecht. Krijgt mogelijk medicatie om de gevoelens te reguleren. Ontvangt het stempel van ‘psychisch patiënt’ en zal zich daardoor altijd bijzonder en vreemd voelen. Wordt daardoor nog eens bevestigd in het anders zijn, wat nu al een ondraaglijke last lijkt te zijn.  

Maar wat als...

Al mijmerend op de bank, de hondjes dicht naast me, vraag ik me af wat er gebeurt zou zijn als we leefden in een wereld waarin bijzonder zijn gewoon normaal was? Als de standaard is dat iedereen anders is, andere gevoelens en behoeften heeft?

Wat zou er gebeuren als de jeugd mag opgroeien in een wereld waarin er heel veel diversiteit is, omdat we hebben leren genieten van al die verschillende mogelijkheden van ons mens zijn?

Op welke andere plek zou dit jonge mens vanavond dan gestaan hebben?

Verandering vraagt moed

Ik voel ook dat er veel moed voor nodig is om deze verandering gezamenlijk door te zetten. We gaan overtuigingen tegenkomen, evenals weerstand en wrijving. Er komen fasen van onbegrip en ‘we kunnen het toch gewoon bij het normale en vertrouwde houden’. Of ‘moet dit allemaal voor die paar mensen‘…

En ja.

Dat moet.

Ik heb vanavond in de ogen mogen kijken van een wezen dat zich er niet bij voelt passen. Het is onmogelijk om van een kind te vragen zijn authentieke zelf als kracht te zien als dit nog niet door de maatschappij omarmt wordt.

En ik voel boosheid, omdat het schuldgevoel niet terecht is. Het is geen individueel probleem, maar een collectief probleem. Tegen hen zou ik nog willen zeggen; Zadel alsjeblieft anderen op met je probleem, want we hebben er allemaal verantwoordelijkheid voor te dragen.

De noodoproep

Dit jonge mens had vanavond de moed om de noodoproep te doen, een roep naar het leven. Als zo’n jong mens dit als kan, dan moeten we samen toch nog veel meer kunnen. Dus bij deze raap ik mijn moed bijeen voor de noodoproep:

Help de maatschappij te veranderen. 

Zodat deze diverser, veelzijdiger, inclusiever, kleurrijker en heel veel mooier wordt en we allemaal intens van dit mooie leven kunnen genieten! 

Zou je mij willen laten weten als je denkt dat mijn vuur en moed op een plek nodig zijn en gebruikt kunnen worden? Alvast heel veel dank…!

Wat ideeën:

• Bespreek met je kinderen van jongs af aan dat ieder mens een andere belevingswereld heeft.
• Vertel dat we vaak ons vertrouwd voelen bij mensen die hetzelfde eruit zien en denken als wijzelf, maar dat het verrijkend is om verschillende mensen te leren kennen en je eigen kaders leert oprekken. 
• Wees alert op vooroordelen die je hebt over bepaalde groepen mensen. En die zijn er, we hebben immers een bevooroordeeld brein. Maar als je het opmerkt, ga de uitdaging aan en op zoek naar informatie die je oordeel aan het wankelen kan brengen.  
  
• Bekijk ieder persoon als een individu, met een eigen gevoelswereld, behoeften, emoties, waarnemingen die altijd verschillend zijn dan die van jezelf. Vraag ernaar. Hoe is dit voor jou? Hoe kijk jij er tegen aan? Wat voel jij hierbij?
  
• Kijk en vraag rond op scholen, buurthuizen en sportclubs etc. wat er gedaan wordt aan sociale inclusie. Maak het bespreekbaar, gooi een balletje op om hier wat meer mee te doen. (Er zijn bijvoorbeeld theatervoorstellingen voor in het onderwijs en organisaties die hierover gaan, of integreer lespakketten). 
• Er zijn nog zoveel meer tips en ideeën. Deel hieronder graag mee!