De afgelopen tijd heb ik veel dingen gedaan die net buiten mijn comfortzone liggen. En daar word ik heel blij van! Maar ook merk ik dat het me een unheimisch gevoel geeft. Als ik daarop inzoom dan zie ik dat het mijn criticus is die wat extra overuren maakt. 

Groei gaat altijd gepaard met weerstand. En bij nieuwe dingen voelt het oncomfortabel, gewoonweg omdat het letterlijk uit de bekende zone is. En dan treed automatisch het beschermingsmechanisme in werking om te behoeden voor fouten en falen. 

En wat ben ik blij dat ik dit gewoon opmerk. Zonder er iets mee te moeten of te hoeven veranderen.

Nu mijn bedrijf Jelien.Nu weer helder staat, stroomt het. Heb ik toffe opdrachten, die een andere rol van mij vragen dan de afgelopen jaren als coach. Zo sta ik weer voor de klas trainingen te geven aan (jonge)adolescenten over persoonlijke groei (BreekAcademy). Ben ik dagvoorzitter geweest op de Landelijke Informatiedag (Zaak op poten) in het bekende werkveld van het coachen met dieren in zorg/hulpverlening/onderwijs. Schoof ik aan tafel met een prachtige groep mensen waarvan ik 3 heb geinterviewd (Openhartig Tafelen) en nog veel meer. 

En dat is super tof allemaal! Ik geniet enorm van de diversiteit en veelzijdigheid die ik mag zien, ervaren en in kan zetten.

Én daarbij is er dus ook die stem die me keihard afstraft. 

Afsnauwt.

Vind dat ik dingen beter/anders/mooier had moeten doen.

Die zegt dat ik geen toegevoegde waarde lever.

Heel even geloof ik deze stem. Tot ik me realiseer dat dit een gedachten is en er vaak achter zulke harde overtuigingen een andere boodschap zit. Dan kan ik opeens voelen dat deze criticus mij niet alleen wil beschermen voor fouten en falen. Maar voor kwetsbaarheid. Want als ik zó in mijn flow zit, zo dichtbij mij zelf ben, ben ik kwetsbaar. Een beetje naakt lijkt het wel. Dan ben ik zó mezelf, dat er geen muurtje meer tussenzit.

En dat is juist precies het grootste verlangen dat ik heb, het liefste dat ik wil voelen en ervaren. En het is eveneens doodeng. 

Ik herken hoe ik eerder de stem zou gaan volgen. Dat ik mij meteen voor opleidingen zou inschrijven om mezelf nog beter te maken. En nu ik herken wat het werkelijk tegen mij wil zeggen, kan ik terugzeggen:

Het is oké.

Je bent veilig.

Juist als jezelf,

ben je meer dan oké. 

En dat vind ik dus weer de prachtige kracht van kwetsbaarheid.

En dit deel ik, omdat ik geloof dat ik echt niet de enige ben die dit zo ervaart. En wellicht geeft het jou woorden voor dat wat je al voelt: onze prachtige menselijkheid met alles erop en eraan!