Over 10 dagen zit ik 4 nachten en 4 dagen in het bos met zes deelnemers. En het is zo bijzonder om te zien dat ver voor die tijd het proces al ingezet wordt. Een ieder met voorbereidingskriebels, de een met vragen over het materiaal, de ander over hoe het thuis geregeld moet worden, of het niet te koud gaat zijn, te confronterend of juist snakkend naar de ruimte voor zichzelf en de rust.
Dit jaar zit er ook iemand bij die opkijkt tegen het slapen in het donker. En dat herken ik. Zo is mijn eigen proces en liefde voor de bosweek ooit begonnen. Huilend bij het kampvuur, voordat ik het donkere bos in moest stappen naar mijn slaapplek onder zeil toe. Bang voor…. Ja, voor wat? Mijn dromen in mijn jeugd over wolven? Die moordenaars of verkrachters? Of vooral gewoon het controle verlies en het onbekende?
Ik heb dat eerste jaar ervaren dat de veiligheid niet zit in donker of licht, maar in hoe ik mij van binnen voel met mijzelf. Hoe helpend het was dat ik me ook ‘s nachts in het donker kon verbinden met de magische energie van de bomen.
En ik ben zeker geen superheld nu in het donker. Mijn kriebels zijn er ook alweer. Dat ik in het donker ga slapen. Elk jaar moet ik weer die drempel over. En elk jaar slaap ik iets verder bij Aljo (Bril, Buitengewoonte) vandaan en stretch ik mijn eigen gevoel van veiligheid. Het gaat er niet om dat je in een keer in het diepe en oncomfortabele wordt gegooid, maar langzaamaan mag ontdekken, mag berusten, settelen, in wat kloppend voelt.
Ik schrijf dit dan ook vooral omdat vaak belemmeringen en uitdagingen niet zo groot zijn als we denken. Omdat er heel veel ruimte is in het creëren van de juiste omstandigheden. Dat we soms iets niet doen, omdat de uitdaging of drempel te groot lijken. Terwijl die drempel ook gehalveerd kan worden als je je uitspreekt. Aannames van te voren of omstandigheden maken dat iets kan of niet.
Nog even een voorbeeld. Twee jaar geleden vroeg ik me af of ik mijn zoon van toen 10 maanden wel kon blijven borstvoeden. Ik voelde een groot verlangen om weer het bos in te gaan met deelnemers, maar ik had ook praktisch nog een klein hummeltje te voeden. Door het uit te spreken, te ontdekken wat mogelijk was heb ik die week alles geregeld om zowel een ‘goede’ moeder als een ‘goede’ coach te kunnen zijn. Regelmatig kolven, een koele plek te creëren voor de melk, en mijn lieve ouders kwamen op dag 2 even op en neer gereden om Loek te brengen voor knuffels en aan de borst drinken. Mijn ouders konden daarmee vol hun opa en oma rol vervullen, manlief had de tijd van zijn leven met zijn zoon, ik had ruimte voor mijzelf én kon me helemaal moeder voelen, en Loek die had zoveel liefde en dierbaren om zich heen…
Er is áltijd een weg.
Er zijn altijd mogelijkheden.
Ook als het oncomfortabel lijkt te worden.
Het gaat om het vinden van de grens tussen wat voor jou echt nodig is en wat praktisch gezien past. Om uit aannames te stappen, uit rollen en verwachtingen. Want daar is een prachtige samenspel, waarin ieder vol in zijn kracht kan staan. Je de ander uitdaagt in zijn of haar rol. Waarin bijvoorbeeld de andere ouder hun rol in het gezin opnieuw kan leren pakken, je iemand een dienst bewijst door hulp te vragen, of ontdekt wat jij en jouw lijf aankunnen.
Ik ben benieuwd wat dit jaar de rode draad gaat zijn in de week. Maar dat ik de deelnemers dapper vind staat als een paal boven water. We gooien ze niet in het diepe, ze kunnen het al. Het is fijn dat we ze mogen helpen herinneren dat de kracht die ze graag willen voelen, ontzettend dichtbij is...
Liefs,
Jelien
Ps. Je kunt nog mee als 7e persoon als je voelt dat dit misschien wel jouw moment is. Je zit de hele dag op je eigen plek, bij je eigen kamp. ’s Avonds koken en delen we het proces met elkaar, om zo alles door te kunnen laten stromen. Aangevuld met opdrachten en interventies vanuit Aljo en mij afgestemd op je proces. Vaak kom je in een stroomversnelling van wat nodig is op dit moment.Als je het me dit weekend laat weten, of wilt bellen erover. Alle informatie vind je hier en overleg vooral ook even telefonisch met me. (0630087849)
