Soms kom je ineens een stuk van jezelf tegen. BAM, in your face. Dit keer heb ik eens onderzocht wat maakt dat ik mezelf in ongelijkwaarde relaties vastzet. Dit schrijfsel kwam eruit. Aangezien het meest persoonlijke, het meest universele is, deel ik deze woorden graag. Iedereen kent zulke delen in zich. Ze identificeren niet wie je bent. Het is wel fijn om ze in beeld te hebben om uit de lus te stappen die ze blijven creëren in het leven. En dat is bevrijdend!
Ik wil bijzonder zijn,
Ik wil van betekenis zijn, van waarde.
Dusdanig dat ik de heling van iemand ben. Dat ik onmisbaar ben. Dat ik gezien wordt.
Het vult mijn lege handen die grijpen naar een houvast. Het vult mijn ogen die de ruimte aftasten naar een liefdevolle blik.
Als ik er volledig helemaal totaal grenzeloos voor jou ben, dan krijg ik misschien wel een stukje van je terug.
En neem ik genoegen met een stukje. Want dat is al meer dan dat er was.
Een stukje dat het gat vult. In de hoop dat de stukjes bij elkaar het gat dicht kunnen lijmen. Maar het stort de diepte in. Het gat is onverzadigbaar. Enkel het moment dat de erkenning langs de rand valt, voel ik me vervuld. En dan is het weg. De bodemloze ruimte in.
Enkel nog een echo van wat ooit voelbaar was.
Het gat waar ik zo bang voor ben om in te vallen. Het grote zwarte gat zonder tijd, vacuüm in ruimte en tijd, zwevend in onbeduidende tijd, eeuwig vastgezogen in het donker. Waar niemand me hoort. Waar ik niets ben. Waar niemand me ziet. Als zelfs het licht niet ontsnappen kan…
Dus geef ik meer.
Nog een beetje meer van mij
Hier voor jou
Want jij hebt mij nodig
En hier ben ik
Er helemaal voor jou
Ik heb jou nodig.
Omdat als ik er voor jou ben, ik het gat even niet hoef te voelen.
En ligt het nooit aan mij, want ik heb alles gegeven.
Dan ligt het niet aan mij dat ik over het hoofd wordt gezien.
Want ik heb alles gegeven.
Dan ligt het niet aan mij dat ik geen reactie krijg,
Want ik heb alles gegeven.
Dan ligt het tenminste niet aan mij...
als ik vergeten wordt.
Want ik was immers bijzonder.