Het leven vieren!

Maar wel ‘onder voorbehoud’.

Zo in het prille begin van de zwangerschap hoor ik het veel om me heen: voorzichtige blijdschap en onder voorbehoud felicitaties voor ons.

Want het kan immers nog mis gaan. Dus wordt de pret een beetje afgestompt. Gehalveerd. De blijdschap wat gedimd. Voorzichtig meegevierd.

Bijzonder eigenlijk. Mag er pas gefeliciteerd worden als iets – waar totaal geen invloed op is – succesvol blijkt te zijn?

Zou die behoudenheid voor sommigen echt de pijn minder groot maken bij verlies?

Is er werkelijk maar één vrouw die zich dan nog níet gehecht heeft aan het idee van een kindje? Bestaat er zoiets als teveel hechten? Aan dat toekomstbeeld waar je zo naar verlangt? Aan dat potentieel in je buik wat het meest dierbare in je leven gaat worden? Dat onontdekte zieltje?

Ik wil het niet maar half, maar ik wil het heel.

Elke dag dat er nieuw leven in mij groeit en het tegendeel nog niet bewezen is wil ik vieren.. Ik wil de microveranderingen met mega impact toejuichen. Ik wil het potentieel van nieuw leven vieren. Ik wil het meest unieke der Aarde vieren, de komst van een nieuw zieltje.

Want stel dat ik het weer verlies, dan is de pijn voor mij draagbaar als juist ook het moois, fijns, lichts er volop is geweest. Hoe pril en klein dan ook. Dat ik mijn lijf elke dag heb geëerd voor dat wat nieuw leven mogelijk maakt; een liefdevol nestje zijn. Dat ik mijn hart elke dag heb gekoesterd die ik voel groeien in dat idee van moeder worden.

Want heel eerlijk; vanaf de start van het leven is er geen controle op succes. Geen garanties op pijnvrij, vlekkeloos leven. En in dat kwetsbare prille begin zijn we daar wellicht nog bewust van. 1 op de 4 vrouwen krijgt te maken met een miskraam. Er wordt nog altijd geadviseerd het pas na het eerst trimster het nieuws te delen.

Maar ik wil het niet drie maanden verstoppen. Drie maanden mega hormonale ontwikkelingen, hoofd in de wolken verbergen. En al helemaal niet schamen voor de rouw die er is als ik het vruchtje verlies. Hoe pril dan ook. Het was er. Het toekomstbeeld was in je hoofd ingekleurd, uitgerekend, bekeken, en liefdevol vastgehouden. En ook dat mogen anderen weten.

Voluit leven.

Het start met een kinderwens dat je hart openbreekt.

Het zwanger zijn gaat letterlijk over vol uit leven.

Dat lijf ontploft in om en nabij 9 maanden uit elkaar. Vol van het leven. Daarin mag alles omarmt worden. Zonder rem. Zonder ‘omdat er mogelijk iets in de toekomst zou kunnen gebeuren.’

Maakt het me naïef?

Nee, ik geloof van niet.. Omdat ik donders goed weet hoe het voelt als het wel mis gaat.

Maakt het me intens?

Hell yes- en daar hou ik van. Volop vieren, volop verdrieten en alles er tussenin.

Omdat we het leven mogen vieren.

En alleen al de wens van leven doorgeven is het waard om gevierd te worden, dat hart dat gegroeid is en de pijn die erbij komt kijken als het niet gaat zoals je wilt.

Dat maakt ons mensen.

Liefdevolle medemensen, die samen dit mogen beLeven.