Toen ik laatst op een housewarming van onze leuke nieuwe buren was schudde ik voor het eerst sinds lange tijd weer handen met onbekende mensen. En ik dacht Yes! We zijn weer een beetje normaal aan het doen!

En wat geniet ik daarvan, weer gewoon menselijk contact. Samen dansen, gezelligheid, gekkigheid. En wat daagt het me eveneens ook weer uit om bij mijzelf te blijven. In de vollopende agenda, de oordelen en discussies, de aannames over wel of niet vaccineren en 'waar ik dan tot behoor'. Dan verwonder ik me over hoe normaal we abnormale dingen zijn gaan vinden. En dan heb ik het niet alleen over vaccinatiepaspoorten, maar überhaupt, als mens. Hoe we enorm menselijke zaken, emoties, verwarring en persoonlijkheden als niet-normaal zijn gaan beschouwen.

Want het normaal waar ik blij van word heeft te maken met het gewoon mens zijn. Ondanks alle ruis en storm in het leven, dat je gewoon normaal mens mag zijn en heen en weer mag slingeren tussen weten en niet-weten, onzekerheid en vertrouwen, passie en passief en emotionele rollercoasters mag ervaren.
Omdat het soms niet zo lijkt, maar het echt zo is; jij bent veilig.
Dat je mag leren voelen wie je bent, voelt wat je te doen en vooral ook níet te doen hebt.

Dat je vertrouwen hebt in dat het klopt, dat het leven klopt, voor jou.
En dat een ander dat compleet raar mag en kan vinden en daar ook oké mee is.

Dat we samen kunnen leven zonder dat verwarring opgelost hoeft te worden maar onderzocht mag worden. Angsten niet gerust gesteld hoeven worden, maar aangeven waar de regie nog buiten jezelf ligt. Dat boosheid er mag zijn omdat het veiligheid en grenzen bewaakt.
Waar liefde het uitgangspunt is, waardoor je niet alleen bent.

En het heel normaal is om ook uit te spreken dat je liefde voelt voor een ander, in welke vorm dan ook.

Dus bij deze: Wat fijn dat jij er bent!