Vier maanden na de geboorte van onze zoon is het ‘de bedoeling’ om weer normaal mee te draaien. Dat het nog maar 4 maanden geleden is dat m’n lijf een topprestatie heeft neergezet door er een heel kind uit te werken en mijn brein een complete verandering heeft doorgemaakt - die ook nooit meer terug naar het oude zal gaan- wordt gemakkelijk vergeten. (Zeker door dat brein zelf, haha) Het emotionele systeem in mijn hersenen is grotendeels afgesteld op het ‘Care-system’ en daarmee gevoeliger en kwetsbaarder dan ooit te voren.
Het is daarbij ook goed om te weten dat baby’s rond deze vier maanden vaak in een slaapregressie (- of progressie) zitten. De gewone verplichtingen worden weer meer, terwijl de nachten vaak nog gebroken zijn, het ritme er nog niet helemaal is en het lijf nog niet volledig hersteld.
Dan is het toch gek om te bedenken dat we met elkaar hebben afgesproken dat dit hét moment is om weer vol terug te keren naar werk en sociaal leven. En het liefst weer zoals vanouds.
Maaruh, nu we er even bij stil staan is dit toch bizar, onrealistisch en vooral: niet normaal toch?!
En natúúrlijk kán het. Kun je alles geven om mee te draaien op deze verwachtingen. Ik bedoel: als moeder ben je in staat geweest een kind te baren- dat geeft je de credits dat je álles kunt. Maar lieve vrouw. Het is niet normaal. En wat mij betreft laten we het vooral ook niet normaal zijn.
Als iemand mij vraagt: ‘oh weer alles aan het oppakken?’ Zeg ik: nee, vooral niet alles meer, maar kalm aan alleen de dingen die me echt energie geven. En die de moeite waard zijn om bij m’n kind vandaan te zijn. Soms is dat werk voor anderen, soms is dat iets voor mezelf. Ik voel me dan ook bevoorrecht dat ik deze mogelijkheid heb.
Dat ik ervoor bewonderd wordt en veel verhalen hoor over ‘dat had ik ook zo moeten doen’, laten niet zozeer mijn ego groeien, maar vooral mijn medeleven.
Medeleven voor een ieder die niet in staat is, of is geweest, om zichzelf de ruimte te kunnen geven die werkelijk nodig is. De ruimte om lang genoeg kalm an te kunnen doen. De ruimte die natúúrlijk nodig is, om goed voor jezelf te kunnen zorgen.
Het is niet normaal dat we niet gewend zijn om hierin jonge moeders (en vaders) te supporten. Want als dit niet standaard gefaciliteerd en voorgeleefd wordt, dan voelt het ook niet normaal.
Je faalt niet als dit je niet lukt. Het systeem faalt in de zorg. En daar mag verandering in komen!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mijn naam is Jelien en in dit column schrijf ik over mijn fascinatie voor normale dingen die weer genormaliseerd mogen worden. Das toch niet normaal?!