Het is toch niet normaal...(3)

Dat we massaal betalen voor coaches en hun liefdevol luisterende oor

De coaches stampen uit de grond. De een na de ander schoolt zich om. Vaak na het meemaken van een 'lifechanging event'. De inschrijvingen bij de KVK onder de noemer 'coach' rijzen de pan uit.

Wat mij betreft een signaal dat de wereld behoefte heeft aan liefdevol, luisterende oren. Coaches bieden een plek waar je even helemaal jezelf mag zijn. Ruimte waar je jezelf mag leren kennen, ook de minder mooie kanten. Coachpraktijken bieden een plek waar gevoeld mag worden wat er in je leeft - zonder dat er iets van gevonden wordt, gefixt wil worden of de ander er iets mee hoeft. (nouja, dat zou de insteek van coaching moeten zijn ;-))

Massaal ontdekken we de kracht van coaching. Maar waar het volgens mij om gaat is dat we massaal ontdekken hoe het is om niet beoordeeld te worden. Hoe het is om jezelf te uiten, jouw waarheid te delen, oprecht jezelf te zijn. Dat je je muur mag laten zakken en je kwetsbaarheid mag laten zien. En blijkbaar hebben we daar zo'n behoefte aan dat we er geld voor uitgeven. Uiteraard is dat mooi en ook nodig.

Maar wat ik niet normaal vind is dat dit niet normaal is. Dat het nog niet normaal is om bij je naasten te durven delen hoe het werkelijk met je van binnen gaat. Dat het nog niet normaal is dat je in de diepste dalen, snotterend in totale verwarring van wat het leven van je vraagt je dit durft te laten zien. Dat je nog niet ontdekt hebt hoe helend het is, voor zowel jezelf als ook de ander dat kwetsbaarheid verbindend is. Dat als we meer voorgeleefd krijgen hoe het is om een gewoon mens te zijn met alles erop en eraan, de maskers mogen verdwijnen.

Op het moment dat er ongemak in je leven opduikt - in de zin van een 'life event', of van interne processen waar je ongemak tegenkomt binnen in jezelf, is het nog niet normaal om dit te delen. En dat is gek. Want we zijn in de kern kudde dieren. Co-regulerende wezens. We kunnen niet zonder elkaar. We hebben de ander nodig om onze emoties te kunnen processen.

Het is niet normaal dat de zelfredzaamheid zo hoog in het vaandel staat, dat we onszelf opsluiten, dat we pas als we weer toonbaar zijn de wereld terug in stappen. Het klopt niet dat we leren dat we het heft in eigen handen moeten nemen en 'de kracht uit onszelf moeten halen'. Want we hebben elkaar nodig.

Laten we het weer normaal maken om elkaar vast te houden. Diep in elkaars ogen te kijken. Het durven ontmoeten van intens verdriet, rauwe rouw, ondraaglijke pijn, maar ook uitmuntend talent, overweldigende kracht.

En blijf kijken. Doe niks. Ben er. Wees aanwezig. En blijf.

Het ongemak verdwijnt vanzelf. Het wordt vanzelf weer normaal.

Want lief mooi mens, hoe fijn is het, dat je zonder daarvoor hoeft te betalen, je gewoon mag zijn zoals je bent en gezien wordt in alles dat je bent.

~~~~~~~~~~~~~~

Mijn naam is Jelien, en in dit column schrijf ik over mijn fascinatie voor normale dingen die weer genormaliseerd mogen worden. Want 't is toch niet normaal