“Mag ik met je delen hoe het voor mij was?”

De jongen keek me aan en zei: “Nee hoor, ik hoef geen medelijden. Ik vind het hartstikke lastig om dingen over mezelf te delen en terug te horen. Net als complimenten, vind ik ook verschrikkelijk.”

“Ja joh, snap ik”, zei ik. “En medelijden krijg je ook zeker niet van me. Maar hoe zou het zijn om te horen wat jouw woorden met mij hebben gedaan? Niet om je een compliment te geven, of om medelijden te tonen. Maar wat er bij mij gebeurd is door jouw woorden?”

“Uhm.. ja, oké denk ik...” kwam er vertwijfeld. Ik zag het in zijn ogen dat hij niet begreep dat er nog een manier was om iets terug te horen dat geen afbreuk doet aan hemzelf.

Ik checkte bij mezelf in. Om te voelen wat hij in mij raakte, los van hem als persoon, maar wat zijn woorden mij hebben gedaan.

“Door wat jij deelde, voelde ik opeens dat ik ook niet alles hoef te delen. Wat mij rust geeft. Het geeft me meer eigen regie doordat ik nu kan voelen dat het heel erg oké is om níet te delen. En wat je vertelde over emoties gaf mij woorden aan wat ik soms zelf ook voel. Ik kan mezelf daardoor weer een beetje meer begrijpen. En dat is een heel fijn gevoel voor me.”

Hij keek me aan, glimlachte en zei… “Oh, dat is wel fijn zeg.”

Dit is het voor mij.

De kracht van delen.

Niet om mee te lijden en de ander zijn kracht daarin te ontnemen. Niet om de ander te helpen meer vertrouwen te krijgen of moed in te spreken wat namelijk óók de eigen kracht weg haalt.

Maar om te voelen en te delen wat het bij jezelf doet. Van mens tot mens. Leeftijdsloos. Buiten rollen van trainer en deelnemer om.

Omdat vanuit dit soort verbinding je allebei echt helemaal jezelf mag zijn. Zonder dat je iets hoeft te doen, met of te laten voor de ander. Laat ik je dus eens inspireren om juist minder complimenten te maken. Maar meer op deze manier met elkaar te delen.