Wat gebeurt er eigenlijk als je als landdier je in het water begeeft? Dat is echt super interessant, want de reflexen gericht op overleven aan land worden in werking gezet. Het lijf beweegt zich onlogisch (ten opzichte van water dan), onbewust rechtopstaand. Armen en benen grijpen zijwaarts voor stabiliteit maar vinden niets anders dan water.
Ik dacht dat ik als echte waterrat een keigoede zwemmer was. Tot ik gefilmd werd door mijn zwemjuf en die illusie doorgeprikt werd en ik bovenstaande reflexen opeens doorzag. Oef…! Ik zag mezelf vooral veel water verplaatsen, spetters maken waardoor ik in de veronderstelling was heel hard te gaan. Maar… ik was vooral hard aan het werk, zonder effect.
Afgelopen zomer volgde ik lessen om meer stabiel in het water te liggen, mijn ‘landlijf’ in zo’n positie te brengen dat het effect van het water positief uit werkt (= drijfvermogen) mijn techniek dusdanig inzetten dat ik zonder hard te hoeven werken de stroom op kon pakken. Met als resultaat: soepel glijdend door het water, weinig spetters en een kalme maar toch daadkrachtige voortbeweging die moeiteloos gaat.
Waarom ik dit mij zo fascineert?
Ik vind het een prachtig metafoor voor vele projecten die ik tegenkom. Projecten die, net als ik, een mega vooruitstuwende energie hebben, die goed zijn in hun ding (landdier zijn), maar zich begeven in een omgeving (het water) die ze onbewust nog niet goed begrijpen, waardoor er vaak nog afstemming mist. Dat is te voelen in het gevoel van hard werken, niet tot de kern komen en resultaat dat uitblijft.
De kunst is dus om niet harder te gaan werken, maar te begrijpen in wat voor omgeving je functioneert zodat je efficiënter kunt bijsturen en de energie daadkrachtiger kunt bundelen. Geen rocket science, maar wel noodzakelijk om te zien.
Ik kan als ‘vertaler’ van verschillende werelden daarbij helpen om die afstemming te vinden. Om te begrijpen hoe bijvoorbeeld het onderwijs werkt als je daar theater aan wilt toevoegen, zodat dit ten volste uit de verf kan komen. Of door in de dierenwereld uit te leggen hoe de mensenwereld werkt zodat mens en dier een oprechte verbinding kunnen maken, zonder dat het ten koste gaat van de een of de ander.
Dan is er dat krachtig samenspel mogelijk waar confettikanonnen van af gaan!
Verhelderen waar het spaak loopt, de logica en krachten van de diverse werelden inzien, effectief bijsturen en waken dat de eigenheid behouden wordt, dat is nou precies de rol waar ik mij als een vis bij in het water voel 
Wat herken jij in dit verhaal? Laat het me weten in de reacties, leuk!
