Je bekijkt nu Als het wat minder spectaculair mag, wordt het vanzelf magisch…

Als het wat minder spectaculair mag, wordt het vanzelf magisch…

  • Berichtcategorie:Jelien
  • Bericht reacties:0 Reacties

Afgelopen tijd heb ik een bijzonder proces gehad wat betreft mijn theater. Ik voel al een hele tijd zo’n groot verlangen om de spiegels die honden ons geven over onvoorwaardelijke liefde de wereld in te brengen via het theater.

Om mezelf een stok achter de deur te geven committeerde ik mij met een theatercursus bij Being Moved. Deze cursus ging alleen niet over het feitelijk theater maken, maar vooral over mijzelf als Speler. Wat gebeurt er met en in mij als ik voor een publiek sta? Wat vertelt het Innerlijke Publiek mij, ofwel, waar zit mijn Innerlijke Criticus* hard in mijn oor te tetteren? En waar vind ik de vrijheid om te spelen zoals het voor mij klopt?

En dat is soms een dun lijntje is gebleken. De laatste keer kreeg ik een aha-moment. Toen ik ‘gewoon maar wat’ deelde, bleek dat exáct de stroom te zijn. Niet fancy op een groots podium, met spots en dramatische muziek en een indrukwekkende aankomst via een ziplijn… (toch ook ergens jammer dat dit het niet wordt 😉)  
Maar klein, rauw, eerlijk, intiem, dichtbij. Dat is waar het voor mij stroomt, waar de magie van het theater ontstaat. En wat haalde dat de blokkade weg die ik zo voelde! Ik hoef nu geen “Echte Speler” te worden. Maar mag dus…. uhm… ja…. gewoon mezelf zijn. (Whuuuht?! 😉)

En zo werkt het vaker. Het hoofd dat onze verlangens in een bepaald concept drukt. Maar als we werkelijk gaan voelen, ziet het er toch anders uit dan bedacht. Zelfs nog mooier en magischer.

Voor mij betekent deze stap veel realistischer, veel veiliger, maar vooral veel dichterbij. Dichtbij mezelf. En laat dat nu net de kernboodschap van het theaterstuk zijn…

Lees er hier alvast meer over!

Geef een reactie